Vorig schooljaar 2010 kwam een leerling uit de eerste klas met een verbrande Playstation op school,
haar hele huis was afgebrand en behalve de gesmolten Playstation was er weinig meer over dan een naar rook ruikend knuffeltje aan een sleutelhanger.
En dat wat je niet zag, maar voelde, een verhaal dat eigenlijk bewaard moest blijven en verteld moest worden.
Op dat moment besloot ik een voorstel te maken voor DOC art.
DOC art bestaat 5 jaar en viert dit met kunst die een relatie heeft met het ROC.
Nu heb ik zelf sinds 30 jaar een vitrinekast thuis, waar ik alles in bewaar, van melktandjes van de kinderen tot een knuffel van oma.
Een reep chocola met een mooie verpakking uit Rusland, een klein sinterklaasje van een taart enz. enz...
Alles in die kast heeft een verhaal en stapelt zich al zeker 30 jaar op.
Met dit in mijn hoofd, het verhaal van de leerling en mijn eigen kast deed ik een projectvoorstel voor DOC art.
Dit voorstel werd gehonoreerd en is na een voorbereidingstijd begin 2011 van start gegaan.
Ik probeer leerlingen zich bewust te maken van de belangrijkheid van wat ze te vertellen hebben,
de belangrijkheid van nu, van wat ze meemaken.
Ik verzamel verhalen met voorwerpen, voorwerpen met verhalen voor in de schoolkast, de verhalenvanger.
Eind van dit schooljaar hoop ik de kast voor altijd te sluiten en dit schooljaar geschiedenis te laten worden.
Wat zichtbaar zal zijn is de taal, die ik verzamel in een boekje en op deze blog, de kast afgesloten met glazen raampjes en daarachter de voorwerpen die ik dit jaar verzamelde en aangereikt kreeg.
Lucie Kerstens maakt portretten van leerlingen die iets bijzonders doen of vertellen.
Jacqueline Buijsrogge zorgt voor de pr. Zij kijkt en voelt mee.
Jef Mahieu is de schakel met de DOC art organisatie.
Ik verzamel, probeer te horen, te voelen en te zien en heb de eindredactie over de invulling van de kast en hou twee maal per week deze verhalenkast-blog bij.
Aagje Pel
